Wczoraj po 16.30 znowu zamiast wracać z roboty do domu asfaltem skręciłem na polne drogi... jakiś taki rozkojarzony byłem... a może ze mnie dupa nie ofrroadowiec. W każdym razie gdzieś między Mirkowem a Domaszczynem, w szczerym polu wpadłem w koleiny pełne błota i wody i forek zawisł brzuszkiem. Zero trakcji. Podkładanie kamyków i badyli oczywiście nic nie dało. Ruszyłem do pobliskiego domostwa po pomoc. Najpierw dechy i gruz. Dalej zero trakcji. Lipa! No to jeszcze raz ruszyłem na poszukiwanie jakiegoś holownika. Nie mieli, ale dali szpadel. Długie godziny walczyłem z tym wałem ziemnym pod forkiem. W końcu słońce zaszło, a mi skończyły się moce i nadzieja, że sam się wykopię z tego bagna, w które wpakowałem się na własną prośbę.
Na szczęście miałem juz w głowie plan B - telefon do Maćka (leśniczy007). Maciek przeplanował wieczór i zamiast jechać z ciotką do krawca rozpoczął przygotowania do ekspedycji ratunkowej. Nie miałem cienia wątpliwości, że mu się spodoba ta niespodziewana atrakcja wieczoru
. Przyjął zgłoszenie i od razu pojechał po rosomaka do warsztatu. Po drodze zabrał jeszcze swojego mechanika. Koordynaty na nasze pozycje przekazywaliśmy sobie transmisją GSM. Może po trzydziestu minutach zobaczyłem górne światła rosomaka. Scena jak z podróżniczego filmu o sawannach Afryki produkcji National Geografic.
Chłopaki trochę ze mnie łacha podarli w jakie g... sie wpier... . I do roboty. Rosomak zajął pozycję. Wyciągarka zaczepiona o przedni uchwyt w forku (ciekawe czy wiecie gdzie to jest, bo ja nie wiedziałem, mechanik Maćka nie miał z tym problemu), pilot wyciągarki w rękach Maćka, reduktor w forku zapięty i wyjeżdżamy z bagna jak po maśle. Wyciągarka rules a Maciek jest wielki
Jeszcze chwilka pogaduchy o naszym majowym zlocie i płycie pod silnik, męski uścisk dłoni i sie rozjeżdżamy żegnając się awaryjnymi światełkami.
W zabłoconym ubraniu, z bólem w plecach od machania szpadlem i z wafelkiem na twarzy wchodzę ok. 21.00 do domu a Dorota ma niezłą polewkę ze mnie.
Czy warto było? Zdecydowanie tak - po pierwsze przyjaciół poznaje się w biedzie, po drugie poznałem ograniczenia forka - prześwit i opony, po trzecie - czegoś się nauczyłem - w terenie prowadź wyjątkowo starannie i ostrożnie. No i jaka przygoda !
Na szczęście miałem juz w głowie plan B - telefon do Maćka (leśniczy007). Maciek przeplanował wieczór i zamiast jechać z ciotką do krawca rozpoczął przygotowania do ekspedycji ratunkowej. Nie miałem cienia wątpliwości, że mu się spodoba ta niespodziewana atrakcja wieczoru
. Przyjął zgłoszenie i od razu pojechał po rosomaka do warsztatu. Po drodze zabrał jeszcze swojego mechanika. Koordynaty na nasze pozycje przekazywaliśmy sobie transmisją GSM. Może po trzydziestu minutach zobaczyłem górne światła rosomaka. Scena jak z podróżniczego filmu o sawannach Afryki produkcji National Geografic.Chłopaki trochę ze mnie łacha podarli w jakie g... sie wpier... . I do roboty. Rosomak zajął pozycję. Wyciągarka zaczepiona o przedni uchwyt w forku (ciekawe czy wiecie gdzie to jest, bo ja nie wiedziałem, mechanik Maćka nie miał z tym problemu), pilot wyciągarki w rękach Maćka, reduktor w forku zapięty i wyjeżdżamy z bagna jak po maśle. Wyciągarka rules a Maciek jest wielki
Jeszcze chwilka pogaduchy o naszym majowym zlocie i płycie pod silnik, męski uścisk dłoni i sie rozjeżdżamy żegnając się awaryjnymi światełkami.
W zabłoconym ubraniu, z bólem w plecach od machania szpadlem i z wafelkiem na twarzy wchodzę ok. 21.00 do domu a Dorota ma niezłą polewkę ze mnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz